sexta-feira, março 31, 2006 

Estos días he recibido un par de mails especiales. Son de 2 personas a las que quiero un montón (nota mental: debes decirselo mas a menudo). En ellos me decían (entre otras cosas) que no esperaban encontrarse con cosas tan serias o profundas, que se alegraban de ver que seguía con mis "particularidades y rarezas", que me veían con ganas de seguir aprendiendo (eso siempre, Az..); o cosas como que me veían como "una gota de color en un mundo gris, muy gris" y que agradecían leer algo escrito desde el corazón (todo lo que hago sale como balas desde ahí, Seth...).
También he recibido algún correo diciendo que casi no escribía sobre mi vida en Lisboa.
Y he reflexionado un ratito sobre eso...
Mas cosas sobre Lisboa? si, podría, pero tampoco las considero muy interesantes ni que vayan a marcar mi vida (aún así prometo alguna batallita más a menudo). Mas bien pienso que estoy escribiendo sobre sentimientos. Todo aquello que produce algún tipo de sentimiento (fuerte) en mí implica un posterior post.

Y sobre lo que dicen mis "bloyeurs"...

Nunca he tenido miedo a decir las cosas, pero si a la reacción que producirían sobre los demás; por eso en esta vida me he callado muchas cosas. Pero cada sombra que suelto aquí esperaba que fuese una liberación personal, pero realmente está consiguiendo que me acerque un poquito mas a quién me honra compartiendo este pequenho mundo conmigo.

Y aprenderé, y seguiré siendo ese ninho raro que todos conoceis y intentaré llevaros a mi mundo que está lleno de colores (el negro abunda, lo sé, pero también otros muchos), y mi balas desde el corazón seguirán ahi (siempre que querais).

Y sí, he pensado en contaros de esta ciudad y cómo me veo en ella. Pero no he podido. Porque hay tanto que echar de menos que cada vez que escribo los dedos se me van al Norte (y Oeste).
He querido contar cosas de Lisboa.
Y al final he acabado hablando de todo lo contrario.

Y aqui ya no puedo escribir mas.
Se me ha metido algo en el ojo.





quinta-feira, março 30, 2006 

Não posso acreditar...





















Levantome lendo a "Coz de Galicia"(Brogan said) e atopome con esta noticia:

El alcalde de Vilagarcía pone música a la fiesta

(clik encima para leer a noticia completa)

Pero o mellor, non é que o alcalde (socialista) ponha música a festa... o mellor é a festa!!!
O Salón Erótico del Atlántico (SEDA) !!! Ou sexa, o alcalde de Vilagarcía, (pobo o ladinho da minha terra) tocando a guitarra nun festival erótico!!! Hai o tes, rodeado de strippers!!!
E eu sen poder ver iso!!! Isto é inacreditabel pá!!!

POR FAVOR, QUE ALGUEN VAIA ALÁ E ME MANDE UNHA CRONICA PARA POSTEAR XA!

E que como mola a minha terrinha... temos de todo!!!

quarta-feira, março 29, 2006 

Non hai nada coma a terrinha de cada un...


via: Seth

Nada coma o fogar... ou sí.


Os amigos...





segunda-feira, março 27, 2006 

"Algo se muere en el alma...

...cuando un amigo se va"... ou creo que a canción di máis ou menos asi.
Hoxe estou bastante triste. Non vou a contar todas as razóns pero unha delas e que hoxe despedimonos de Chris, o alemán.
Él foi unha das primeiras persoas que conhecín aqui en Lisboa, alguen con quen o pasei moi ben, con quen falei de todo (esa mezclas de portugués e ingles con acento bavaro e galego... impagable, en serio) e con quen últimamente vivía.
Foi unha despedida ben triste, coma todas; eu sempre pensei que aqui ía a conhecer moita xente e sair con poucos amigos. Pero Chris vai ser un deles. Nunca pensei que un aleman baixinho (ese "sumo de alemão" como eu e a Saretta lle chamamos), dunha rexión perdida no medio da Europa, ia facerme decir que ganhei un grande amigo...

MOI BOA VIAXE AMIGO MEU, E ESPERO VERNOS NESE PARTIDO DA UEFA CUP: DEPORTIVO-ARMINIA B. (por suposto, o vinho de Ribeiro o ponho eu e ti as salchichas)


  • Vemonos en Junho!!! see you, my best gay factor friend!!! XD

sexta-feira, março 24, 2006 

Unha de musica...

  • Comezamos polo novo de Placebo "MEDS". Disco recen saido no que Brian Molko sigue co seu rollo de divo superstar(que conste que a min divírteme moito), pero agora pretendendo vender a sua "madurez musical". Pois o que conseguiron foi un disco de unhas 4 cancións boas, 2 moi moi interesantes (Drag e Infra-red ) e un hit (o meu modesto entender) como é Meds (a dúo coa cantante de The Kills), e algunha ben extranha como Pierrot The Clown (?). Pero non conseguiron a madurez musical... Comprable? se che sobran os cartos... Baixable? pois si, pero si tes espacio de sobra no disco duro. Recomendo mais a sua caixa de singles:Once More With Feeling Singles (1996-2004).
5.5/10




  • O novo de Ben Harper, "BOTH SIDES OF THE GUN". Consta de 2 cds e basease novamente no que a el se lle da por chamar "música para a xente", e que realmente ven marcado pola crítica social a todolos seus niveles. Musica de moi boa calidade (vese moi coidada), con unha raiz máis folk que nos seus anteriores traballos (e tamén máis blues), o cantante de California volta a facer un traballo moi bo, coma sempre caracterizao pola sua slide guitar. É un disco complexo, pero, todo o bo o é...
7/10

quarta-feira, março 22, 2006 

Pues por mi no...

Al estar fuera de mi terrinha siempre le hecho un vistazo a los periodicos (digitales, porque aqui los clavan a 1,80 euros, ni que los exportasen de Noruega).
Hoy me encuentro con la noticia de que ETA propone un "Alto el fuego permanente"...
Pues mira. Por mi, no. Ni pensarlo. Ya me conozco sus "alto el fuego"... la última vez que lo hicieron(mas o menos por el 99, me parece) fue simplemente para rearmarse nuevamente, y el estupido gobierno (y estupidos dirigentes) de aquel momento lo aceptaron. Y pasó lo que pasó.
Y las cosas no cambiaron.
Supongo que nuestro actual gobierno, hará mas de lo mismo, o no... porque con las indecisiones con las que ultimamente nos sorprende a saber... pero por mi parte me reafirmo; es el momento para terminar de una vez con el brazo armado (pero no con el político, creo yo) y poder andar de uan vez por todas tranquilos en nuestro propio pais... ademas, hacer esto nos permitiría centrarnos en otros multiples problemas que hay en nuestro territorio.
Pues eso, por mi, NO.

sábado, março 18, 2006 

1001 gracias

1001 gracias por compartir momentos conmigo, por perder algo tan valioso como el tiempo en intentar conocerme, por comprenderme (siento la dificultad, no os creais que no la siento...), porque se que muchas veces la metralla de mis batallas os salpica, sin siquiera estar involucrados, por que se que muchas veces creeis que no pienso en ninguno de vosotros cuando realmente lo hago tantas veces y tan ràpido que no se puede llegar a ver (y me imagino lo duro que debe ser eso)...
Por compartir algo tan grande como la vida conmigo. A tod@s. GRACIAS.

Frase del dìa:"La vida es aquello que te va sucediendo mientras tu te empeñas en hacer otras cosas".

quinta-feira, março 16, 2006 

Un puntito (.)


Hace unos dias, en el mapa del mundo que tengo para ver quien se preocupa por mis sombras, apareció un puntito en Mexico. Pequeño pero un puntito. Es mi querida V. Asi, sin destacar mucho, como quien no quiere la cosa. Como es ella.
Ahora vive en una ciudad nueva, en un país nuevo. Un mundo nuevo. Y a veces, como es normal, se siente un poco sola.
Todos nos sentimos solos en alguna ocasión. Y no es necesario estar en un país nuevo, puede ser en tu propio barrio o tu propia ciudad. A mi me ha ocurrido en innumerables ocasiones, he llegado a pararme en medio de una avenida atestada de gente (por desgracia en demasiadas ocasiones lo he hecho) y preguntarme "que demonios hago aquí, si no me parezco en nada a los que me rodean?, si no tengo aqui a nadie a quien pueda decirle: salvame!".
No se si es esto lo que ella siente exactamente. No lo se. Pero se que la soledad puede invadirnos a pesar de tener mucha gente a nuestro lado.
Pero debemos aprender a vivir con ella, a quitarle beneficio, a decirle: "yo soy mas fuerte que tu". Por que en el fondo lo somos. Y debemos pensar que ese sentimiento de soledad es una forma de preguntarnos cosas, de conocernos a nosotros mismos, de aprender a vivir mejor y mas felices... o eso es lo que hago yo.

Por cierto, ahora cada día veo ese puntito en mi pantalla. Y se donde estas. Y te veo a ti. Y pienso en ti, y recuerdo 1001 conversaciones comunes, sonrisas, problemas compartidos...

Y estoy contigo. Aunque no me veas. Aunque solo eres un puntito. Pero eres mi puntito. Y este puntito mío no esta solo. De eso ya me encargo yo.

sexta-feira, março 10, 2006 

PESADILLAS

Ultimamente he vuelto a tener pesadillas. Muchas. Y cada cual peor(deberìa venderle alguna idea a S. King, se forrarìa mas todavia).
Realmente no me preocupa tener pesadillas, no lo hace desde pequenho, cuando me enfrente a ellas por primera vez.
Me preocupa el PORQUE las tengo.

Supongo que aùn debo librarme de muchas sombras. Alguien quiere una?


quinta-feira, março 09, 2006 

Para ellas

Parece ser que hoy era el dia de las mujeres. No voy a ser yo el que empiece a revindicar en nombre de las mujeres y de los tantos y tantos delitos que se han cometido (y se siguen cometiendo) contra personas solo por el hecho de haber nacido mujer. Para eso estan organismos como la ONU (ahi se demuestra para lo que valen) y todas sus ramas democràticas.
Yo lo ùnico que voy a hacer es permitirme unas palabras para alguna de estas eternas luchadoras:

MARIA: Gracias por todo. Por la vida, por el amor, por mi primer paso (y el ultimo tambièn), por luchar conmigo contra todo y todos, por verme como nadie me ve... en definitiva, amo con locura a una persona que cuando yo no levantaba ni 1/2 palmo del suelo, me limpiaba el culo (literalmente y asì de claro) con la mayor sonrisa y carinho expresada en su cara.

C.: Por lamer una y mil veces mis heridas, porque su calor me libra del frìo que me invade, porque pone un punto de cordura a mi locura, porque evita que en mis guerras quede del lado de los malos. Por verme como soy.

Abuela M.: Nunca te podrè agradecer la forma en que aquel dìa me agarraste la mano. Solo ese gesto, solo esa mirada... ahi descubrì todo lo orgullosa que estabas de mì. Lo recuerdo como si fuese ayer; salì de tu casa y comencè a correr hasta que me ardieron los pulmones. Y llorè y reì, y gritè, y sonhè...y suenho algun dìa con acabar esa conversaciòn que tenemos pendiente, pero como tu me dijiste: "tendremos tiempo a todo, pero no aquì". D.E.P.


Este es mi pequenho homenaje a las mujeres; de AYER, DE HOY, Y DE SIEMPRE.

segunda-feira, março 06, 2006 

LOST IN THE LANGUAGES...

...por cierto, comienzo a volverme un poco transtornado con tantos idiomas:
Francés, portugués, italiano, inglés, espanhol, galego,... y porque ya le he dicho a Cristoph que me niego con el alemán.... es que menuda casita!!!

Me estoy volviendo FOU/MALUCO/PAZZESCO/CRAZY/LOCO/TOLO !!!

pd: Alguien conoce una buena Web para idiomas???

 

Noche con Oscar (2006)

Ayer tocó noche de Oscars, hasta las tantas, pero fue horas de sueño bien perdidas (no asi con las horas perdidas cuando vi los Goyas espaÑoles, que menuda... mejor me muerdo la lengua que si no...).
De lo visto anoche me quedo con algunos apuntes:
  • El presentador, Jon Stewart. Este es el presentador del falso noticiario “The Daily Show”, un programa considerado como de los más conocidos, famosos e influyentes de los Estados Unidos; impregnado de critíca erosiva pero de alta calidad. A mi personalmente me gustó la forma de llevar la ceremonia, no tanto algunos gags incluidos en el repertorio, pero desconozco hasta que punto él tiene mano en ellos. Para mi, un acierto.
  • Mejor pelicula:Crash (Colisión). Me queda por saber si es que esta es la elegida por ser la mejor o por que no tuvieron lo que hay que tener para votar una historia sobre vaqueros homosexuales en América. Ah, y desde aqui tirón de orejas a Ang Lee por "cortar" ciertas escenas de tipo sexual que si aparecían en el libro pero no en la pelicula (quizas con la idea de obtener la estatuilla?)
  • No he visto Wallace & Gromit,pero todo aquel que tenga oportunidad que vea El castillo ambulante, de Hayao Miyazaki; el genial director japonés sigue en su linea creando fabulas maravillosas sobre la vida escondidas en dibujos animados... degustarla si podeis.
  • Oscars para los mas "bell@s": Rachel Weisz por El jardinero fiel y George Clooney por Syriana. La Weisz por merecido y George...pues tambien! ha dejado de ser la cara bonita y este anho se ha marcado 2 grandes películas como actor y director.
  • Y para mi de lo mejor de la noche, el Oscar Honorífico para Robert Altman; su magnífica "Vidas cruzadas" quedará para siempre en mi cabeza, sobre todo viendo ahora como numerosas películas parten de su planteamiento original (vease sin mas la ganadora Crash).

sexta-feira, março 03, 2006 

con ganas de caña...

Hoy tengo ganas de dar caña, y en esto me va ayudar mi amiga Ver ; con un correo que me envió antes de iniciar una nueva ( y espero genial) vida en Mexico. Trata sobre lo bien que anda la nueva terminal de aviones en Madrid, que yo aun no he tenido la (des)gracia de probar (creo que en breve hablaré de mis propias experiencias... ahi va...


" Hola de nuevo!!
esta vez desde el otro lado del oceano!!!
casi ni me creo que este aqui....
sobre todo por lo que me costo llegar...
has visto las noticias que salen en el telediario de la famosa terminal 4 de Iberia???pues se quedan cortas!!!!!!!vaya puta mierda...(hablando en plata, vamos..)
Bueno, te cuento...mi vuelo salia a las 9'45 am, enlazaba en londre a las 12 am y directita a mexico!!!!
Pues nada, a las 11'15 ahi seguia yo, en la cola de embarque...con una mala leche...
nada, por fin embarcamos a las 11'30, y digo yo, pa que coño me monto en este avion si ya perdi el enlace????pero nada, que tenia que resolver ese tema en londres y con mi maravilloso ingles...ya me veia yo tirada en Headrow (o como se escriba) durmiendo en un banquito...
Bueno, que me monto en el avion...las 12, las 12'30, la 1 y eso que no se mueve....por fin, aununcian el despegue, salimos y a los 5 minutos dice una tia: "lo siento, se nos ha averiado un motor, tenemos que hacer un aterrizaje de emergencia.." coño!!!!pero a esta tia quien le enseño psicologia????creo q mas de uno se cago en el asiento......yo casi me muero de risa...vamos, esto ya parecia el maximo del puterio!!!
Vamos, que despues de aterrizar y casi pegarme con el tio del mostrador de iberia consegui que me dieran otro vuelo a mexico a las 12 de la noche!!!que guay, casi me quedo a vivir en el aeropuerto, como el Tom Hanks en la peli esa...
ya solo me faltaba conseguir mis maletas...
parecia sencillo, las bajaban del avion y en un par de horas me las daban para que las facturara de nuevo....
las tenian en la mano!!!!y las perdieron....
las perdieron...
las perdieron...
las perdieron...
increible pero cierto....si eres inutil vete a la terminal 4, alli hay trabajo para ti!!!
asiq despues de dos reclamaciones y muy mala hostia me monte en el avión, y un dia despues de lo previsto llegue a mexico city!!!!
Ahora estoy intentando recuperar mis maletas desesperadamente pero los cabrones ni cojen el telefono ni nada...asiq por favor, si tienes un encgufe, un conocido, un vecino...lo que sea!!!en el aeropuerto, Q INTENTE RECUPERAR MIS MALETAS!!!!
Pues nada, ya no te aburro mas...
por cierto, la buena noticia es que ya tenemos trabajo!!!
Nos vamos a Merida, una ciudad muy bonita de la peninsula de Yucatan, por dos meses...tiene buena pinta, lo unico malo es que me voy a achicharar de calor!!!!lo siento por los que pasais frio en españa...je,je
Pues eso, mucxhos besos , suerte, disfruta, y busca mis maletas!!!!!
CIAO!!!!
ver
PD:MALDITOS CABRONES DE IBERIA... "

quinta-feira, março 02, 2006 

De volta ao Luso-mundo...

Ola de novo!!! xa estamos aqui outra vez; si, xa sei, foron unhas ferias demasiado longas, pero e que a terrinha tira, e moito...
Ben, ummm, creo que tampouco merece a pena que me pare moito nelas; pero si vou maracar alguns detalles que me quedaron nas retinas e na cabeza...

NA CORUNHA: Que bo foi voltar a ver a Jean e a "jodido gordo cabrón" Vic; e coma se nunca me separase deles, foi chegar ao seu piso e sentiame coma se estivese na casa, en serio, xenial; e ver coma ese berzotas sobreviviu ao feito de que a sua moza non coma carne(sendo él un amante desmedido desta) é impresionante... como me lo cambiaron... ;)
Recorrido pola cidade, incredulidade ante o conto da bandeira espanhola plantada no paseo de Orzán ( pero menos mal que ese impresentable de P. Vazquez marcha para o Vaticano) e custodiada dia e noite pola policía... GALIZA IS DIFFERENT.
Tamen vin o pequeno Eli que xa facia tempo. Esta comezando unha incipente carreira no mundo da moda coa firma C.H. e aledeime un monton de ver que estaba moi a gusto. É xenial cando ves a un amigo estar contento co que esta a facer.


NO LUGO: joer, minha amiga Tere portouse de vicio comigo e con
C. e creo que a partir de agora vou a chamar o seu piso "Casa Tere": que incrible! chego o domingo a noite alí, e venha! se vieiras, se cordeiro, se pastel, se licor kafe... mi madrinha! era para quedarse a vivir alí!!!

E tamen vin as minhas pequechas( Az,Be,Sa, Jess ... faltou Ar pero noutra ocasión será...) e o Gui tamen; xa botaba de menos o home mais ordeado do mundo, o home que non concibe unha habitación se un angulo recto!
Un saudo a toda a esa xente que vin tamen (Oh, An, Lu...) e sinto os que non me deu tempo de ver (especialmente a Sar, que hai moito que non vexo pero que sigo lendo o seu rinconcinho de meiga; sintoo, era imposible dar para todo en tan pouco tempo...)

Bufff, que recordos me trae esa cidade.. os mellores (e alguns dos peores) momentos da minha vida marcaronse polo influxo da muralla Luguesa. Se J. Joyce falaba da sua DDD ("Dear Dirty Dublin") eu tenho que falar da minha LLL ("Linda Lamacenta Lugo").

As cousas con C. son dificiles, sobre todo para C. Eu podo comprender todo o que lle pasa pola cabeza, pero as veces cada un debe facer a sua propia loita. Eu podo ser a sua bruxula, pero non podo obligar a ninguen a andar por un caminho determinado; iso esta no corazòn de cada persoa; tenho medo, moito medo, por que xa non ten ese sorriso que enamora nen ese ollar que fixo en min mil estragos... pero tenho medo por ela, non por min. So tenho claro que é a persoa máis importante da minha vida.

en fin...

EN SANTIAGO: Xa cerca da casa, tocaba visita aos amigos da terrinha patria. Decidìn quedar nas casa das loquinhas, porque Tit e rus supuxen que estarìan liados cos seus respectivos traballos.
A verdade que Santiago ten todas as papeletas para conquistar a calqueira; bonita, alegre se precisas alegrias, solitaria se precisas soidade... è moi grande, a verdade.
O mellor desta parte da viaxe foi a gran charla que tiven con "jodida estupida" Let. Creo que falamos de todo e cada un dos nosos amigos comuns, e lle puxemos os puntos sobre as ies a tod@s, incluidos nos mesmos. Creo cada vez màis necesario estas curas de alma dentro dun grupo de amigos; xa que normalmente non se dan , e, a verdade, axuda a ver as cousas de diferente forma se o ves polos ollos doutro amig@. Gracias jodidilla estupida, no se que voy a hacer cuando te me vayas a las Asturies...

A POBRA: Xa estamos aqui, xa chegamos!!! A verdade que xa ia sendo hora ( è ben certo; cando a tua propia nai te chama e pregunta:" a veeer, en que cidade estaas agoraa?" si vai sendo hora de voltar para casa...
Ali estaban os meus pais, os màis grandes; aqueles que xa os conhezan daranme a razòn e os que non, como di minha nai: " que se venhan!! que onde comen 4 comen 5 ou 6 ou... total, pobres xa somos!!!".
Si mama, pobres, peros bos coma poucos! me chifla esta muller!

Tamèn xa tinha moitas ganas de ver o Gun, que deume a noticia de que andaba cavilando na emigraciòn... tamèn hai que joderse! queixanse da fuga de cerebros e resulta que van deixar largarse a un dos mellores politòlogos de toda Galiza... anda que vamos ben...

Tocaron Carnavales (isto da para outro post...que pintaasss, boisimo...), e tamèn foi xenial ver a Pat e Miy... que festa ese sabado pola noite... mimà!!!

Jo! mira que vin xente nesta viaxe! (e os que quedaron). Unha nota moi especial para grapadora, o meu can; o ùnico can no mundo que è capaz de comer ABSOLUTAMENTE calquer tipo de alimento, e o mellor, que expresa toda a ledicia do mundo nunha mirada, case coma unha persoa...e eso que non me gustan os cans, que eu son de gatos! Grande Grapadora!!!

Ben, agora toca volver o traballo que van sendo horas; xa de novo en Lisboa, e no novo piso, con novos companheiros... 3 italianas, 1 aleman, 1 francès... e um galego, si senhor coma nun chiste...

Pois aqui vamos!!!