domingo, janeiro 29, 2006 

NEVE EM LISBOA?


Era o que me faltaba por ver nesta cidade...
Hoxe despertaronnos no soso predio(edificio) con gritos na rua do tipo:
-A fim do mundo já tá aquiii!!
-Isto vá agora pela p... da dereita estar no poder!!!

Que ocorría? Que despois de 52 ANOS (dinme os vellos do lugar) sen nevar en Lisboa, ahi estaba: NEVANDO.
E é que esta cidade é ben rarinha... si ohhh

PD: Nunhas horas tenho exame de Politica Florestal (para quen non o sabia estudo Engenheria Florestal) e estou sin idea de nada (sonanme a chino os apuntamentos); e que... sexamos sinceiros? a quen lle interesa á política e sobre todo a Forestal? Pois iso, neva em Lisboa...

sábado, janeiro 28, 2006 

COMA UN RONIN...(浪人)

E que é asi. Cada vez sintome máis coma un RONIN, neste o noso país. Non sei,esto do que vou falar é soio un exemplo, pero comezo a ter unha lista inmensa. Non me importa ser o unico membro dun colectivo, pero preocupame un pouco.

Esta ben que quizais o Reverte non usou as palabras máis exactas; recordemos que naceu en Cartagena, que non é precisamente a cuna de ningun tipo de Nacionalismo, e que os seus conhecementos basearanse no leido e vivido como visitante, non como oriundo....

Pero, a ver, de que falamos aqui? Que estamos agora mesmo a pedir para Galiza? INDEPENDENCIA? De que tipo? Que queremos atopar/mostrar/pedir /desexar? Ou sexa que queremos separarnos do estado Espanhol (e eu son o primeiro en dicir que sempre nos tratou como a merda, pero miremos a Extremadura...).

A solución non é pensar nesa útopica independencia que os mozos\as galegos subitamente están a pedir... Acaso non será mellor unha loita pola nosa CULTURA POPULAR GALEGA, unha recuperación de tantos e tantos valores que se perderon co paso dos anos? non é iso mellor a intentar loitar contra muinhos (na maioria dos casos totalmente imaxinarios)?

EU o tenho claro; non penso perder o tempo en choriqueos que non valen para nada. Se tenho fillos, aprenderan o galego (entre outras linguas), pensaran en galego e sentiran o galego. Iso é o que me importa.
Sei que a moita xente que lea isto pode enfadarse, ou dicir que porqué penso isto... pero non me preocupa; máis me preocupa o feito de que un día a porta do Avante alguén non me fale por non falar en galego( e agora ja em portugues padrõm!!!), sen pensar que pode ser que me atope con algun dos meus amigos ingleses, italianos,belgas,franceses,... que non tenhen nin papa de galego.
E que non sexa un amigo de Valladolid ou de Madrid...

Eso si me preocupa. De ahi o meu sentimento de ronin (浪人), por isto e moitas outras cousas, pero,como se soe dicir, mellor sozinho que mal acompanhado.

sexta-feira, janeiro 27, 2006 

O sorriso de Mona Lisa

Hai uns dias leín nun artígo tirado da revista New Scientist que un computador foi utilizado para descifrar a sonrisa enigmática da Mona Lisa de Leonardo Da Vinci, concluindo que ela estaba "principalmente feliz".
A pintura foi analizada polo computador da Universidade de Amsterdam usando software para o "reconhecimento de emocións".O análisis concluiu que a Mona Lisa estaba:

  1. 83% feliz
  2. 9% disgustada
  3. 6% temerosa
  4. 2% molesta
  5. menos de un 1% neutral e
    nada de sorprendida...


Oe, pois eu me quedei frio despois de leer isto...

PRIMEIRO, porque isto dos computadores cada dia vaise desfasando mais (tembla Halo 2000), e que analizan practicamente todo. Incrible. Ah! eso si, a mirada non puderon analizala.

SEGUNDO, mira que eu pensaba que a senhorita de nome Mona e apelido Lisa tinha esa cara de empanada por que era filla de irmans ou algo asi...pero non, resulta que era un cúmulo de emocións. Vaia vaia.

TERCEIRO, agora comprendo todolos diferentes sorrisos que te atopas o longo do dia; o do panadeiro, o da vecinha do terceiro, o de esa persoa que se morre polos teus osos, o dun neno na rua...

Pero... e agora? como te vou mirar a próxima vez que me adiques un sorriso? preguntareiche se chegaste o 15% de disgusto esta vez o verme? ou tenhome que fixar se non superas o 8% de temor ante min?ou se a tua neutralidade baixou respecto ó ultimo sorriso?

MIRA!! QUE SE VAIA PA O CARALLO ESE COMPUTADOR DOS HOLANDESES!!! XA NON TEREI EU BASTANTE PARA RALLARME!!! UN SORRISO É UN SORRISO E PUNTO! SE O QUERES O COLLES E SENON A OUTRA HISTORIA!

Nota: O programa informático non estaba preparado para detectar suxestión sexual. Verídico.

Ive got mona lisa eyes

I can stare through all your lies

Maybe they will come tomorrow (x3)

But its only another day away

Look down on everything in sight

Look down on everything and say goodbye

And its only another day away

Ive got mona lisa eyes (x3)

And its only another day away

Day away...

- Mona Lisa Eyes-

OCEAN COLOUR SCENE

quinta-feira, janeiro 26, 2006 

Cinefilia...

Como la mayoria sabeis, soy un gran apasionado del cine... me gusta, me relaja y me ayuda a evadirme. Pero soy un apasionado de MI cine, no del que le gusta a esa gente que va de cultureta, con gafas de pasta, camisetas a rayas y aires de.."como este imbécil aun no ha visto la ultima de Kusturica?". Ya, que me voy a creer el rollo de alguien que dice que su peli favorita es una Iraní o una de Kazajistán...si, ya..y que mas...Esa gente me la pela.
Cuando digo MI cine me refiero al cine que me apetece ver en cada momento, no al que "debo" ver. Si quiero divertirme y me tiene buena pinta una peli de las que yo llamo "de palomitas" voy, y en algunas de este tipo las he disfrutado inmensamente (vease "Piratas del Caribe" o "Constantine"); por supuesto he salido decepcionado de muchas, pero es un riesgo.
Lo bueno es que no me cierro a nada, y reconozco mi actual pasión, por decir un ejemplo, de cierto cine asiatico. Ojito! cierto, porque ahora ya nos estan intentando vender subproductos de los subproductos y tampoco es eso.

Bien, centremonos; todo esto viene a colación de que ayer fui al cine con mi compañera de piso, Gosia, a ver MATCHPOINT, la ultima obra de Woody Allen. Reconozco que no soy un gran fan suyo, pero también que en ocasiones ha conseguido entretenerme mucho, con lo que le concedí otra oportunidad (a pesar de jurar que no despues de "Melinda y Melinda").

Pues bien, me sorprendió el pequeño Woody. O mas bien debo decir que me sorprendió el nuevo Woody.
El filme, no nos engañemos, parte otra vez de todas las premisas impresas en sus ultimos filmes (el genero humano y su complejidad, su obsesión por el amor mal entendido...). Pero esta vez no nos lo muestra de forma tan clara sino que debes rascar en la superficie para llegar a la idea que quiere mostranos, y sobre todo juega con un factor de la vida tan importante: el AZAR al lado del AMOR.
Y lo hace en forma de una historia atemporal, que se situa en Londres pero podria hacerlo en Paris, o Madrid, e incluso un siglo antes. Sin problemas. Una historia simple pero bien trazada.

Los protagonistas cumplen perfectamente: Jonathan Rhys-Meyers, el protagonista masculino me ha sorprendido porque apenas lo recordaba de pequeños papeles y aqui lleva con presteza su parte de la historia. Sobrio y con toques de actor clásico.
Scarlett Johansson es otra historia. Me mantiene enamorado a ella desde "Lost in Translation" y me reafirmo a ella con "La joven de la perla". Se supera en cada pelicula (vale, olvidemonos de "La Isla"), y a nivel interpretativo crece sin parar (aunque quizas menos en este filme).
Solo le veo un problema: Quitarse el Sanbenito de actriz sexy va a costarle, y mucho. Pero si Charlyze Theron ganó un oscar...

En definitiva, me alegra la primera salida de Sr. Allen de su pais para filmar, espero que repita.
Vuelvo a engancharme a sus peliculas. Bravo.

P.: 7/10

quarta-feira, janeiro 25, 2006 

AVENTURAS Y DESVENTURAS EN LISBOA (I)

…Pues ahi iba yo, en el autobus hacia Lisboa, con cara de “a donde demónios voy yo?”, y sin tener ni piso, ni amigos ni ná…a la aventura vamos!!!

Para empezar; en el bus ya (como no) conocí a un par de gallegos (mu majetes la pareja), pero sobre todo el descubrimiento fue conocer a un portugués de estos mitiquísimos, que nos puso al día de todo durante el viaje.
Por cierto, voy a aprovechar para decir aquí que el nivel cultural medio de los portus nos supera con creces; es decir puede que nosotros controlemos mas de un tema pero a nivel global (música, cine, literatura…) nos aventajan pero por bastante.

Al llegar a Lisboa, este tipinho llamado Tiago, me acompanhó a la dirección a donde iba a quedarme esa noche (en casa de Iria, la otra Erasmus de Lugo), quedándole totalmente en dirección contraria hacia donde iba…ya veis, igualito igualito a lo que nosotros haríamos…
Bien, allí llegué, llamé a Iría y tuve que esperarla unos 5 minutos. Bien, pues en ESE TIEMPO, me ofrecieron TRES personas diferentes, toda clase de drogas, pastillas y diversas alegrías para el cuerpo…Incluso uno de ellos me dió su numero de teléfono (“claro, hombre, yo te llamo pa que me pases la rayita de después de comer”…no te jode…).
Ya entonces fui para el piso de Iria; es un edificio lleno de Erasmus (su piso se conoce como el “flat”, y es sede normal del mundo Erasmus); y allí quedé a dormir en el piso de un italiano, Gulio (mu majete el tio, porque me tuvo de okupa varios días sin conocerme de nada).
Al día siguiente fuimos para nuestra Universidad, el ISA(Instituto Superior de Agronomía), que por cierto queda a tomar por…
Nada mas llegar tuvimos una presentación en sociedad de nuevos Erasmus…vaya movida, ahí nos van presentando por países (por cierto, yo dando la nota como no, cuando dicen España y yo digo: Y Galicia? Porque yo español español no te lo soy eh!!) jajajaj como se me fue!!! Como no, había una tremenda tropa de italianos (11 o 12), contra 4 spanish, 3 belgas, 1 checa y 1 francesa… Vamos una squadra que dicen ellos!!
Pero lo peor estaba por venir…no van y nos plantan delante de la TUNA!!! Y a aguantarles los cantes y bailes (dios mío, que baile…) mientras nos miraba toda el alumnado portugués (como monos de ferias, aunque los de la tuna si que eran de feria…teníais que haberlos visto…).
Pero nooo, no acabaron de torturarnos ahí; aun quedaba… tachan!!! El paseo en TRACTOR!!! Toma moreno!! Y le llaman ISA-MOVIL ¡!! Con dos… a ver, explico: resulta que el ISA es enorme. Pero enormeee. Unos 30 km cuadrados. Una barbaridad. Pero de ahí a llevarnos en tractor… que eu eso xa o fasia cando recollia patacas na minha leirinha!!!

Bueno, a todo esto seguía sin casa; porque no veáis lo jodido que es conseguir algo decente en Lisboa (y cuando digo decente me refiero a que no pase de 250 Euros). Pues eso, que aun estaba sin casa. Y que no daba encontrado nada; la verdad comenzaba a desesperarme…
Y que hice?? Pues me fui 3 dias al Algarbe con el grupo ERASMUSLISBOA. Asi, ala. Sin casa pero de farra. Cientoypico erasmus de todos los países.
Al llegar al punto de encuentro ya me empecé a dar cuenta de las diferencias entre latinos y europeos.
Alguna fuerza irresistible hizo que mayoritariamente italianos y españoles (sin conocernos) acabásemos en el mismo bus, y en el otro alemanes, belgas, holandeses, franceses… y ahí ya montándola… mientras que el bus “europeo” todito tranquilillo..es que..se pongan como se pongan ZP y Berlusconhi no somos europeos.

A partir de ahí, fiesta continua, conocer miles de personas, borracheras, risas…lo típico no? Tampoco voy a dar muchos detalles para no hacer interminable esta entrada del blog, pero si uno, para que veáis que sigo teniendo estrella…
En una de las discos a las que fuimos, nos acabamos juntando la mayoría del personal en la parte de atrás, que era una parte con barra y pista de baile pero al aire libre.
Como no, quien la montaba mayoritariamente éramos los “españolitos” (que nos dicen así en Portugal)… pero llegó un momento que la penha ya estaba mu mal (que borrachera David, Santi !! (putos furcianos!!!) jajaja).
Y en esto que comienza a llover, cada vez mas…y la gente que se comienza a ir…joer!!! Si ahora viene lo mejor!!! Y que hago yo? Ummm, me acerco a Petra la eslovena (una que baila de la muerte) y le digo: “vamos a darlo todo!!!”. Ahí se demostró que el lenguaje es universal…porque se lo dije en español y la tía ni papa ni de panish ni de portu…pero eso dio igual… QUE BAILE!!! Breibol,amigo mío tenias que haberlo visto!! Que orgulloso te hubieses sentido de mi! La gente acabó aplaudiéndonos y tó!!! Y lo rematé poniendo una rodilla en el suelo y la tía bailando a mi alrededor…fantástico… XD…
A continuación nos marcamos una canción yo y mi petit princesa catalana (que grande eres Bárbara!!!) con ese temazo de “entre 2 tierras” de los Héroes…si!! Los Héroes!! Y bailamos mientras que se lo iba cantando..muuuyyy bueno, si señor…
Ya ahí la gente se la sudaba si llovía, tronaba ou fasia marexada a forte marexada… No quiero decir que se volviese a animar el cotarro por mi culpa, pero que si es cierto que una chispa vuelve a reavivar el fuego; eso si.

Grande viaje, si señor, espero muchos de esos… a la vuelta, por error, nos metimos el grupo (Mi patxi, David, Iría, Santi, mi piccolo irmão italiano Ale y mua) en el bus europeo… Y durmiendo todo el viaje… es que no somos europeos, no se le puede hacer… y así vuelta a Lisboa… (seguira...)